Εικόνες (όχι ) από μία έκθεση... αλλά από την Αυστρία
Ανάβαση στο Ellmauer Halt 2344m.
Ξημέρωσε η Δευτέρα 24 Αυγ, το πρόγραμμα έλεγε ορειβασία. Το βουνό, το ψηλότερο της περιοχής του Wilder Kaiser, το Ellmauer Halt ( 2344 μ.)
Πρωινό στο ”stube” της φάρμας στις 7:00,. Πήραμε τις τελευταίες πληροφορίες για τον καιρό (η πρόβλεψη για καλό καιρό δεν είχε αλλάξει) και στις 8:00 αναχώρηση
Είχαμε κανονίσει ο Κίθ (ο οδηγός μας για το ΜΤΒ, επίσης γνωστός και ως «κιθαρίστας» ) να μας αφήσει με το βαν του στην αφετηρία της διαδρομής ( και ουσιαστικά μέχρι εκεί που πηγαίνει το αυτοκίνητο από το χωριό του Ellmau) και από εκεί θα ανεβαίναμε σε καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι.
Η αφετηρία της κλασσικής διαδρομής της ανάβασης ήταν σε ένα εστιατόριο/ σαλέ το Wochenbrunner Alm, που βρίσκεται στα 1.085m.
Από το σημείο αυτό ( με άνετο πάρκινγκ) ξεκινά προς τα βόρεια ένα μονοπάτι που μπαίνει κατευθείαν μέσα στο δάσος από τα έλατα που σκεπάζει όλη την κάτω πλευρά της οροσειράς του Wilder Kaiser.
Ο ήλιος ανέβαινε γρήγορα και λαμβάνοντας υπ όψιν ότι θα ανεβαίναμε το βουνό από τα νότια, η σκιά των δέντρων ήταν ευχάριστο δώρο!
Το μονοπάτι ανηφορίζει αρκετά απότομα για το ύψος που βρισκόμαστε αλλά είναι εξαιρετικά καλά σηματοδοτημένο
Η ομάδα σιγά – σιγά πιάνει ρυθμό στο περπάτημα και απλώνεται. Από πίσω μας υπάρχει μία παρέα τριών Αυστριακών που περπατάνε σταθερά και σε λίγο μας προσπερνούν…. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε.
Έχω πιάσει μία ενδαφέρουσα συζήτηση με τον Gaston για την εξέγερση του Wilhemhafen και την Δημοκρατία της Βαϊμάρης μέσα στην σκιά. Ιστορική συζήτηση ανάμεσα στα πυκνά τυρολέζικα έλατα !!!
Ο Coach, o Pro και ο Karakots, σωστά παρατηρούν ότι το μονοπάτι μοιάζει σε σημεία με ανάβαση στο Όλυμπο.
Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε μέχρι που βγαίνουμε από την σκιά. Κάνουμε την πρώτη στάση όχι γιατί την έχουμε ανάγκη αλλά διότι λείπουν ο Pro και ο Λουί !!!
Μα που πήγανε? Είναι δυνατόν να χάθηκαν στο μονοπάτι ?
Τους περιμένουμε μέχρι που εγώ και ο Ratman αποφασίζουμε να προχωρήσουμε μέχρι το καταφύγιο που ξέραμε ότι υπάρχει πιο πάνω.
Μετά από 45 λεπτά φτάνουμε στο καταφύγιο , στο Grutten Hütte, στα 1.620 m. Τι καταφύγιο δηλαδή …ένα κανονικό εστιατόριο , πεντακάθαρο και με εκπληκτική θέα από την βεράντα του.
Πίνουμε νερό και περιμένουμε του υπόλοιπους πριν παραγγείλουμε καφέ.
Οι άλλοι αφού βρήκαν τους δύο που είχαν στρίψει λάθος πίο χαμηλά και είχαν βγεί από το μονοπάτι , ήρθαν στο καταφύγιο.
Πίνουμε καφέ, βλέπουμε τα ψηλότερα βουνά στο ορίζοντα στα νότια παρατηρούμε τις παρέες που ανεβαίνουν ( και μερικές που ήδη κατεβαίνουν!) και παρατηρούμε την ορθοπλαγιά που μας περιμένει πιο πάνω.
Υπέροχη γεύση καφέ στα 1600μ !!! :-)
Μετά από τον καφέ και την ξεκούραση, ζαλωνόμαστε πάλι τα σακίδια και ανηφορίζουμε ( στο πάντα καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι) με βόρεια κατεύθυνση, για την βάση της ορθοπλαγιάς.
Διασταυρωνόμαστε με ένα ζευγάρι ενός Γάλλου και μιάς Αυστριακής που κατεβαίνουν. Τους ρωτάω για την διαδρομή πιο πάνω και αν φυσάει στην κορυφογραμμή. Οι τύποι δεν είχαν ανέβει μέχρι εκεί διότι ο Γάλλος φοβόταν την ferrata πού είχε ψηλότερα.
Προχωράμε …
Φτάνουμε σε ένα πλατώ που έχει συγκρατήσει ακόμα χιόνι από τον χειμώνα. Πατάμε στα ίχνη που βλέπουμε και φτάνουμε στη βάση της ορθοπλαγιάς από τα δεξιά όπως την βλέπουμε. Εκεί βρίσκουμε τρία άτομα ( οδηγός και δύο ορειβάτες ) που έχουν σταματήσει και βάζουν τα μποτριέ τους με τα via ferrata kits ! ( Από τώρα? )
Ανηφορίζουμε στο μονοπάτι που είναι πλέον απότομο και έτσι κερδίζουμε ύψος γρήγορα. Ο Gaston και ο Ratman αποφασίζουν να μην ακολουθήσουν ( και καλά έκαναν) και αποφασίζουν να γυρίζουν πίσω στο Grutten Hütte, όπου θα δουν αργότερα διάσωση μίας πεζοπόρου με ελικόπτερο! Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε….
Κινούμαστε πλέον με δυτική κατεύθυνση σε στενό και απότομο μονοπάτι παράλληλα με τον βράχο που κρέμεται από πάνω μας. Σχολιάζω με τον Coach τις διαδρομές που υπάρχουν στον κάθετο βράχο μέχρι την κορυφή.
Ουσιαστικά, ένα σύστημα από πατάρια μας φέρνει στο πρώτο σημείο που βρίσκουμε συρματόσχοινο. Σταματάμε και φοράμε τα μποτριέ μας και τα αυτοσχέδια via ferrata κίτ με τα καραμπίνερ ασφαλείας και τις λανιέρες.
Όλοι έτοιμοι ? Ναι…. Γραπώνουμε το συρματόσχοινο και εμπρός για πάνω…
Η διαδρομή γίνεται βήμα το βήμα πιο αέρινη, χωρίς να γίνεται όμως επικίνδυνη.
Από πάνω μας βλέπουμε σχοινοσυντροφιές που προπορεύονται παίζουν κρυφτό ανάμεσα από τα βράχια της διαδρομής. Το τοπίο επιβλητικό, από κάτω μας σαν ζωγραφιά η κοιλάδα του Wilder Kaiser και τα χωριουδάκια του Sheffau και Ellmau.
Κάνουμε μία στάση για ένα σνάκ σε ένα ευρύχωρο σημείο κάπου στα μέσα της διαδρομής. Εκεί που τρώμε τις μπάρες έχουμε επισκέψεις….αλπικά κοράκια που παίζουν μαζί μας , περιμένοντας κάποια ψίχουλα από τα σκάκ.
Στο βάθος και χαμηλότερά μας ακούμε και σε λίγο βλέπουμε ένα ελικόπτερο. Μου θυμίζει το Σαμονί πέρυσι και τις περιπολίες του PGHM σε όλο το μασίφ του Λευκού Όρους. Μετά θα μάθουμε ότι το ελικόπτερο προσπαθούσε να προσγειωθεί στο Grutten Hütte για να παραλάβει μία πεζοπόρο που είχε πέσει και τραυματιστεί ( ελπίζω όχι σοβαρά).
Τελοσπάντων, μετά την ξεκούραση σηκωνόμαστε και ξεκινάμε πάλι για πάνω, με κατεύθυνση βόρειο ανατολική . Με το που στρίβουμε στον βράχο βλέπουμε το χαρακτηριστικότερο κομμάτι της διαδρομής. Μία σκάλα με σιδερόβεργες πακτωμένες στον κάθετο βράχο σε μορφή και αλληλουχία σκαλοπατιών – δίπλα στο συρματόσχοινο. Είχαμε φτάσει στην Gamsängersteig .
Στην πάνω άκρη της υπάρχει μία παρέα που βλέποντας εμάς – 6 άτομα – να ξεκινά από κάτω να ανεβαίνει , περιμένει ( και πολύ καλά κάνει!) . Είμαι τελευταίος και για να μην τους την «σπάσω» κάνω γρήγορα… με που φτάνω ρίχνω ένα χαμόγελο και ένα “danke”…
Από πάνω κατηφορίζουν και άλλες παρέες… έχει κόσμο σήμερα το βουνό παρόλο που είναι Δευτέρα!
Φτάνουμε σε ένα κάθετο σημείο που με τεράστια καφιά πάνω στον κάθετο βράχο ( προφανώς ήταν βοηθητικά σκαλοπάτια . Τα ανεβαίνουμε και στο τέλος τους, πίσω από έναν μεγάλο βράχο , βρίσκουμε ένα άλλο συρματόσχοινο που κατέληγε σε σκάλα ( ήταν το μονοπάτι για την κάθοδο!).
Η ανηφόρα συνεχίστηκε για κάμποσο ακόμα μέχρι που φτάσαμε σε ένα καταφύγιο – το Babenstuber Hütte – ένα ξύλινο σπιτάκι που ήταν πεντακάθαρο! Σφηνωμένο ακριβώς κάτω από την κορυφογραμμή ήταν το καταφύγιο ανάγκης που ευτυχώς δεν θα χρειαζόμασταν εκείνη την ημέρα!
Βλέπαμε πλέον τον σταυρό της κορυφής, λίγα μέτρα εύκολης ανάβασης έμεναν μέχρι εκεί. Ξεκλιπάρω από τον συρματόσχοινο το καραμπίνερ μου και με δύο βήματα βρίσκομαι επιτέλους στην κορυφή!
Υπέροχη αίσθηση !!! Δίνουμε συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον και απολαμβάνουμε το τοπίο…. Κάποιοι βγάζουν τηλέφωνα ! η T-mobile Austria έχει πολύ καλή κάλυψη!
Όλοι αρχίζουμε να φωτογραφίζουμε και να κοιτάμε τα βουνά τριγύρω. Είναι όλα γύρω στα 2200μ αλλά στο βάθος φαίνονται και το Gross Glockner και το Gross
Venediger τα δύο ψηλότερα βουνά της Αυστρίας – ίσως του χρόνου να είμαστε εκεί …ποιος ξέρει …..
Στην κορυφή υπάρχει ακόμα μία παρέα εκτός από την δική μας. Μου ζητάνε να τους βγάλω φωτογραφία και πριν φύγουνε τους δίνω την φωτογραφική μου για να μας βγάλουν όλους μαζί στην κορυφή. Πάνω μας και πέρα στην κοιλάδα υπάρχουν μερικά ανεμόπτερα που χαϊδεύουν τα θερμικά και απομακρύνονται , ίσα που ακούμε τον ψίθυρο από τα μεγάλα φτερά τους .
Μόνο αυτοί έχουν καλύτερη θέα από εμάς !!!
Καθόμαστε λίγο ακόμα και μαζεύουμε τα σακίδιά μας, ετοιμαζόμαστε για κάτω.
Η διαδρομή μας για κάτω θα ήταν από τα ίδια εκτός από το κομμάτι με την κάθετη σκάλα που είχαμε δει στην άνοδο.
Το πρόγραμμα έλεγε απαραιτήτως στάση για weissbier στο Grutten Hütte
και μετά για πιο κάτω όπου θα τηλεφωνούσαμε στον «κιθαρίστα» να έρθει να μας πάρει.
Περίπου 10 ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε το πρωί , ήμασταν κάτω στην αφετηρία της διαδρομής , κουρασμένοι
αλλά γεμάτοι ( και όχι μόνο από μπύρα και λουκάνικα!) .
Ο ratman έκανε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ δουλειά... καταπληκτικά σκίτσα και σωστή τοποθέτηση των εικόνων στην κίτρινη μπλούζα.
Η ομάδα φόρεσε την φανέλλα για την καθιερωμένη επίσημη φωτογραφία 
